प्रसंग कतिपय

ट्यांङ्र्‍याङ्ग ! एक्कासी यो आवाजले तन्द्राबाट ब्युँझदाँ कोटेश्वर पुगिएको रहेछ । गाडिमा म छेउमा बसेका अर्का यात्रु मलाई ठेल्दै झ्यालबाट हेर्न खोज्दै थिए । के भएको रहेछ भने मैले पनि झ्याल छोडिदिएँ र आफुले पनि बाहिर हेर्ने प्रयास गरेँ । मेरो मिठो तन्द्रा भंग हुने गरी आएको त्यो आवाज एकजना साना काँक्रा व्यापारी भाईको थाल खसेको रहेछ । पछाडिबाट एकजना महिलाले उनलाई ठूलो लट्ठीले झटारो हानेकी रहिछन् । थालसँगै त्यसमा रहेका दुई चिरा कांक्रा र अचारको बटुको पनि भुइमा खस्यो । ती महिला खै के के भन्दै ती साना भाईलाई गाली गर्दै थिइन । बाटोमा झरेको काँक्रा टिप्न वरपर छरिएका बालबालीकाबीच तछाड मछाड हुन थाल्यो । तर काँक्रा भने तीनै भाइले टिप्न पाए । काँक्रा टिपेर उनी आफ्नो बाटो लागे । गल्ति के थियो उनै जानुन अरु हेरेको हेर्यै भए ।
रत्नपार्कमा सन्जोग दाई र सारदाले गाडि चढाइदिएपछि सन्जोग दाईले किनिदिएको फीरफीरे घुमाउँदै दंग पर्दै आउँदै थिएँ कतिबेला निदाएकी थिएँ । तर यो दृश्यले मन त्यसै त्यसै भारी भइदियो । त्यसमा अर्को दृश्य थपियो जसले मन साहृै अमिलो पार्यो । कोटेश्वरमा देखिने दृश्य हो यो । प्रायस म यसको दर्शक बन्ने गरेको छु तर मुक ।
सडक बालबालीकाको एउटा समूह यी सडकमा बेपरवाह हिँडिरहेका हुन्छन् । कोहि डेन्ड्राइट सुँघ्दै , कोहि चुरोट तान्दै , कोहि के गर्दै कोहि के गर्दै । मलाई यहाँको एउटा दृश्यले केहि समय यता नराम्रोसँग निमोठेको छ । यस्ता बालबालीका यस अघि मैले नदेखेको हैन धेरै देखेको छु । धेरैसँग बात मारेको छु धेरैलाई २ । ४ रुपैयाँ दिएको छु तर यहाँको दृश्य अलि फरक छ । यहाँ मैले देखेका बालबालीका चुरोट मात्र खाँदैनन, डेन्ड्राइट मात्र सुँघ्दैनन् उनीहरु पक्का जुवाडेले जस्तो तास खेल्छन् । वरपर बस्छन् खाली पेटीमा । फोहोमा जीवन खोज्ने उनीहरुलाई त्यसको के मतलब भुँइमा केहि नओछ्याई बसेका उनीहरु बीचमा ओछ्याइएको पछ्यौरामा तास बाँड्छन् । लाग्छ उनीहरुका लागी आफु भन्दा तास सफा र सुरक्षित राख्नु आवश्यक छ । उनीहरुले तास फिटेको देख्दा लाग्छ उनीहरु व्यसायीक जुवाडे हुन् । तीनै तासका एक्का र दुकी भन्दा बढी अक्षर सायदै चिनेका होलान् । उनीहरु कसरी यो शहरमा आइपुगे - किन आए - कोसँग आए - पढ्ने रहर होला नहोला - यीनै प्रश्नले मथिङ्खल हल्लाउँछ । म फर्किएर मेरो बाल्यअवस्थामा पुग्छु जतिबेला मलाई मेरा एकजना दाजुले मलाई र अर्का दाजुले मेरो ब्याग बोकेर मलाई स्कुल पुर्याउनुहुन्थ्यो । औँला समाएर बुवासँगै पसल गएको हजुरबुवाको मुखबाट सुपारी झिकेर खाएको, दिदीसँग गट्टा खेलेको, बहिनीसँग पुतलि खेलेको । म कृतज्ञ हुन्छु मेरो दाजु दिदी , आमा, बुवा , बहिनी प्रति जसले मेरो बाल्यवस्थाका कुनैपनि पललाई खेर फाल्न दिएनन् र मलाई यो अवस्थामा पुग्न सफल भएँ । म फेरी त्यहि सडकमा आँखा डोर्याउँछु घुँडा भन्दा मुनिसम्म झुण्डिएको मैलो टिर्सट, लामो जिन्स पाइन्ट दर्जनौँ पटक सायद दोबारिएको, सिंगान मुख सम्म बगेको पुछ्ने अत्तो छैन तर औँलामा चुरोट च्यापिएको छ । मसिना औँलामा च्यापिएका चुरोटले मनैसम्म पोल्छ । पिरो हुन्छ । आँखाका कुनाबाट लुकेर आँसु र्झन खोज्छन् । दुबै आँखा टम्म पार्छु हठात् हातमा रहेको फिरफिरे हेर्छु मज्जाले घुमेको छ । फेरी दंग पर्छु यो फीरफीरे हावा चल्दा मज्जाले घुम्छ । जति जोडले हावा लाग्यो त्यति जोडले यो घुम्छ । यी सडकमा घुमिरहेका बालबालीकाको जीवनमा पनि कुनैदिन यस्तै जोडले हावा लाग्ला अनि उनीहरु त्यहि हावामा बहँदै कतै पुग्लान । समयको चक्कामा उनीहरुको जीन्दगीको गाडीपनि घुम्ला नी सकारात्मक गन्तब्यतिर । आशा गरौँ ।