विहान साढे ५ बजे अफिस पुग्नुपर्ने । अलार्म बजिदेन हिजो ढिलो पुगियो । ठ्याक्कै समाचार पढ्न पुगियो धन्न । आज भने त्यस्तो नहोस भनेर हिजो राती सुत्दै अलार्म चेक रिचेक गरियो र सुतियो । विहान टाइममा अलार्म त बज्यो तर स्नुज गर्दा गर्दा फेरी ढिलो ढिलो भयो । हतार हतार उठेर अफिसको लागि तयार भइयो । आफु मात्र उठेर नपुग्ने घरको ढोकाबाट स्कुटर निकाल्ने हुत्ति अझै जम्मा भैसक्या छैन । दाईलाई उठाएर स्कुटर निकाल्न लगाइयो । दाई भाउजु दुबै आज चितवन जाने भनेपछि हिजैबाट टेन्सन लागिसक्या थ्यो । यै सोच्दै थेँ भोली कस्ले निकाल्देला । सेल्फ सटार्ट नभएपछि किक हानियो । विहानै एक राउण्ड दुःख दिन्छ स्कुटरले । खाउँ भने दिनभरीको शिकार नखाम भने कुन्नि कस्को अनुहार भनेझैँ झोक चलाउँछ । बल्ल बल्ल स्कुटर स्टार्ट गरेर यसो टर्न गरेर बाटोतिर लगेको मात्र थिएँ ढुंगाको छेउतिर परेर राम्रैसंग लडियो । एउटा घुंडा नालिमा एउटा घुंडा बाटोमा पर्यो । हातले नी राम्रैंसंग बाटोमा टेक्नुभयो । जर्याक जुरुक उठेर स्कुटर उठाउन खोजेँ के सक्नु । मर्निंग वाक हिनेका छिमेकीले उठाइदिनुभो । हिजो मात्र भेटेको मान्छेले अब त लडिन्न नी भनेर सोध्या थिए । उनैलाई सम्झिएँ । यी लडि त हालेँ कोटा पुग्यो भन्ने लाग्यो र फेरी किक हान्न थालेँ । मरे स्टार्ट भएपो । दाईले आएर स्टार्ट गर्दिए । धन्न यी दाजु छन् र म अपिस जान पाउँछु बेलैमा भन्ने लाग्यो मनमनै । पर पुग्दा बाइक सर्भिसिंगमा छोड कि के भने जस्तो लाग्थ्यो आफुलाई झोक चलिरकै भएर वास्ता नगरी कुदाइयो । अलि पर पुग्दा टाउको चिसो भो अनि था पाएँ ए हेल्मेट डिकिमै छ । फेरी रोकिवरी हेल्मेट लगाएर बाटो लागियो । अफिस पुग्दा ६ बज्न १० मिनेट बाँकी थियो । पुग्ने समय साढे ५ । मुड ब्यानैदेखि अफ भयो । अन्तराष्ट्रिय समाचार बनाइयो आज समाचार पढ्ने पालो मेरो नभैदिए हुन्थ्यो भन्ने कामना गर्दै लिष्ट हेरिएन । धन्न पालो मेरो रैनछ । घरदखि कौशल्टारसम्मको बाटोमा लड्न बाँकी यहि ठाउँ थियो होला त्यो पनि भ्याइयो आज । घर फर्किँदा यसो लडेको ठाउँमा हेरँे रिस उठ्यो । लडेको ठाउँले नी मलाई हेरेर "के घुर्या नी आफ्नो ढंग छैन" भने जस्तो लाग्यो । "हो हजुर ढंग मेरै छैन" भन्दै आगनमा स्कुटर राखियो ।
खुइयय !! यो आजको कहानी ।
स्कुटर चढेर अपिस जाने सानैदेखिको रहरबारे स्कुटर महिमामा लेखेको थिएँ । रहर पुरा भो तर के नमिल्या नमिल्या सद्धे किन्या स्कुटर साँच्चै भोगटेको रुखमा फलेर कुहिन लागेको जस्तो भैसक्यो । कति सराप्दो होला त्यसले मलाई, कति लडाउँछे भनेर । तर के गर्नु लडि त हाल्छु । कैले पार्क गर्दा, कैले टर्न गर्दा, कैले स्ट्याण्ड लगाउँदा, कैले स्टार्ट गर्दा, कैले ओरालो झर्दा, कैले ट्रकलाई साइड दिँदा, कैले मान्छेलाई साइड दिँदा ।
मान्छे भन्ने वित्तिकै याद आयो । मंगलबजार बिहानैबाट व्यस्त हुने ठाउँ । सेप्टेम्बरको महिना अफिस जाँदै थिएँ साँघुरो बाटोमा अगाडिबाट मिनिट्रक आयो । एकछिन रोकेँ ट्रक पास हुन दिएँ र अगाडि जानलाई एक्सेलेरेटर दबाको मात्र थिएँ अगाडि मान्छे हानियो । उनीनी लडे म नि लडेँ । मुटु घाँटिमा आयो । धन्न निस्केन । मर्निंग वाक हिनेको मान्छेलाई स्कुटरले पछाडिबाट ढ्यास्स हान्छ भन्ने तिनलाई के था । मुर्मुरिए मैले गालि खाएँ । अस्पताल जाम भन्न थाले । खै अनुहार देखेर टिठ लाग्यो कि मलाई जान दिए । त्यसको दुईदिनअघि चाकुपाटमा लडेर दुखेको खुट्टा निको भाको थिएन त्यसमाथि अर्को चोट थपियो । सेप्टेम्बर ९ मा कार्यक्रम थियो । आफ्नै माया लाग्यो त्यसपछि झण्डै १५ दिन स्कुटर चलाइएन ।
अक्सर हर्न बजाउन मन लाग्दैन । पैला आफु पैदल हिँड्दा पछाडिबाट हर्न बजाको सुन्यो कि इरिटेट हुन्थेँ त्यै भएर सकेसम्म हर्न नबजाई चलाउन पाए हुन्थ्यो झैँ लाग्छ । बरु मान्छेको पछि पछि घिस्रियो हर्न नबजाउने खराब बानी होला मेरो । ४० भन्दा स्पिड कुदायो कि उडिन्छ झैँ लाग्छ । कसैलाई ओभरटेक गर्नु, कतै छिटो पुग्नु, स्टाइलमा चलाउनु क्यै पर्दैन । समयमा ठाउँमा पुग्न पाए हुन्छ भन्ने जसरी चलाइन्छ र पनि थाहै नपाई लडिन्छ त यसमा मेरो के गल्ति । सानोमा लडियो कि अब ठूलो हुन्छस भन्नुहुन्थ्यो आमाले अब त लड्यो कि ढंग छैन भन्नुहुन्छ । स्कुटरसँगै ढंग पनि बेच्नुपर्ने हो के बेच्नेले नी ।
