मेरी कल्पना...

दिनभरी भरी यात्रा गर्छिन
लामो यात्रा
गाउँ गाउँ घुम्छिन्
बस्ति बस्ति डुल्छिन्
डाँडा पाखा कन्दराहरु
खेतका आली आली
दोहोर्याइन क्रम आज पनि
तर
आज उनको यात्रा फरक रहृयो सायद
नितान्त फरक
उनको हर्षलुटिएको छ
खुशी हराएकेा छ
सून्य चेहरा
मौन ओठ
काँपेका हातहरु
अनि लर्खर्रार्एका पाइलाहरु
सँधै भन्दा अलग
मेरी कल्पना
आज जब दैलोबाट प्रवेश गरिन्
हातका जोश हराएको पाएँ
उमंगहरु रित्तिएछन्
मन विश्मित छ

म सँधै मौन रहेँ
उनको यात्रा बुझ्ने चेष्टा गरिन
जान्न खोजिनँ
सोधिन कहिल्यै सँधै आफै सुनाउँथिन
आफै बुझाउँथिन्
उनले डुलेका गाउँहरु , बस्तीहरु ्
गल्लीहरु , पाखाहरु अनि आलीहरु
मैले उनलाई कपुरी क सिकाएँ
उसलाई मैले इतिहास बुझाए
अनि उसलाई बुद्ध चिनाए
अनि उसलाई जित सिकाएँ
यस्तै अरु पनि के के केके
्म सुनिरहन्थेँ
यस्तै सिकाउँथिन् उनी
गाउँ गाउँमा घरघरमा
बस्ती बस्तीका साना लाला बालालाई
भन्थी
यीनै मेरा सपना हुन्
सुन्दर फूलका माला हुन्
मेरो भावी देश हुन् ।
भावी बुद्ध हुन्
शान्तीका वाहक हुन्
हरेक हातहरुलाई संर्घष्ा सिकाउँथिन्
पाइलाहरुलाई शिखरको बाटो डोर्याउँथिन्
भावी बुद्धलाई शान्ती गीत सिकाउँथिन्
हरेक भविष्यलाई जित सिकाउँथिन्
लौ आज के भो -
हिजो सम्म उत्साह थियो
यो देशका लागी आफुले जन्माउने कथाहरुमा
मरिमेट्ने आकांक्षाहरु भर्न चाहन्थिन
सायद आज उनको आशा भक्तिएको छ

के भो मेरी कल्पनालाई -
सोध्न विवश हुन्छु
उनी पोल्टा भित्र टाउको घुसार्छिन्
पिडाका ढिकाहरुले पोल्टो निथु्रक्क पार्छिन
मेरा औँलाहरु सान्त्वनाका शब्द बोल्छन्
बस नरोऊ
मान्दिनन्
लाग्छ साउनमा नबर्षोको बादल भदौमा बर्षोजस्तो
असंख्य पिडाहरुले एकैपटक थिचेजस्तो
चाहनाहरु जलेका छन्
इच्छाका घैलाहरु फुटेका छन्
धेरैबेर रुन्छिन्
थाक्छिन्
सुस्ताउँछिन्
टाउको उठाउँछिन्
अनि बोल्छिन्
आमा मेरो कपुरी क त जंगल पसेछ
त्रसित हुन्छु
आमा मैले पढाएको इतिहास अल्मलियो
अच्चम्मित हुन्छु
भोलीको लागी मैले जन्माएको बुद्ध
हिट्लर बन्यो
हिजोका बुद्ध त अनन्त आकाशमा बिलाएछन्
हिजो सम्म मेरो बुद्धले हेरिरहेजस्तो लाग्थ्यो
आज ती निर्जीव छन्
आज ती अजिव छन्
उनी त निठूरी भएछन् नी आमा
था छ आमा मैले सिकाएको सिक्ने
मैले भनेको सुन्ने सानासाना लाला बालाहरु
मेरा सपनाहरु
उत्सुकता पर्ूवक हर्ेर्ने आँखाहरु
आक्रामक नजर हत्याउँछन्
कसरी -
हिजोको आजै यस्तो कसरी -
खोई मेरो विश्वमा बन्धुत्व
खोई मेरो शान्ती गीत -
खोई मेरो यात्राको अर्थ -
लाला बालाका सुन्दर माला चुडिन्छ आमा
अब चुँडिन्छ
चुपचाप वाल्ल परेर हेरिरहन्छु
बस हेरिरहन्छु
उनी बोलीरहन्छु
यस्तो हुन म दिन्न
अहँ दिँदै दिन्न
मेरो कपुरी क गाउँ फर्काउँछु
अवश्य फर्काउँछु
कपोल कल्पित उज्यालो छुन
कालो छायाँ रोज्नेहरुलाई
वास्तविक उज्यालोमा फर्काउँछु
सपनाहरु फेरी बुन्छुु
इतिहासको नयाँ रेखा कोर्छर्ुुशिखर पुग्ने बाटो देखाउँछु
संर्घष्ा सिकाउँछु
उकालो चिनाउँछु
शानतीका ओजस्वी संगीत फेरी रच्छु
म फेरी त्यहि क्रम दोहोर्याउँछु
हिँड्छु
जब सम्म अर्को बुद्ध जन्मँदैन
एउटा र्सार्थक यात्रा हिँड्छु
म आल्हादित हुन्छु
कति दृढ छे मेरी कल्पना
कति उत्साहित छे मेरी कल्पना
सबका घरमा कल्पना हुँदी हो त कस्तो हुन्थ्यो होला -

created in 2062

कोमल प्राणहरु

यो कबिता झन्डै सात बर्ष अघी रचिएको हो बाल दिवसका लागि कबिता बाचन गर्ने समय भइसक्दा पनि सिर्सक नजुर्दा रुपेश दाइले सिर्शक जुराइ दिनु भएको हो कोमल प्राणहरु ...
..............................

यत्र तत्र गल्लि भित्र
आवाजहरु मडारिरहेका छन्
सुन्दर प्राणहरुका तोते बोलीहरु गुन्जिरहेका छन्
म ठूलो भएसी डक्टर बन्छु
म ठूलो भएसी इन्जिनियर बन्छु
म ठूलो भएसी पाइलट बन्छु
अनि यस्तै यस्तै बोलीहरु
.............................
तारा बाजी लैलै
चीँ मुसी चीँ
कखराको उच्चारणसँगै
स्वप्नील सुन्दर भविष्यप्रति लालायीत नयनहरु
हात हात समाई
गाउँ गाउँ, बस्ती बस्ती
शहर शहर अनि टोल टोल गर्दै
कदमहरु चाल्छन्
आफ्ना सुन्दर सपना पूरा गर्न
शान्तीको स्वागत गर्छन
अवसरको खोजी गर्छन
अधिकारको प्रयोग गर्छन् र्
कर्तव्यको पालना गर्छन्
अनि स्वप्निल भविष्य कोर्न बस्छन्
...................................
कि त छप् छप्
कित छम् छम्
पदचापहरु एउटै बनाई
कलिला हातका माला गाँसी हातेमालो गर्दै
एउटै गन्तब्यतिर
लामो यात्रामा लाग्छन्
कतै काँडा बिछ्याइएका होलान्
पन्छाउँछन्
कतै कुसंस्कारका अग्ला पर्खाल होलान्
संर्घष्ाले भत्काउँछन्
कतै अँध्याराहरु होलान्
उज्यालो मैनबत्ती बालेर
लामबद्ध भई हिँड्छन्
सिर्जनाका पाइलाहरु चाल्छन
.....................................
्
रामु कुष्ठरोगले पल्टिएछ
हर्के उसलाई चुम्बन गर्छ
माने पोलियोले कोल्टिएछ
कालु उसलाई हात दिन्छ
सानी कुपोषणले गलेकि छ
गोरी उसलाई अँगालो बर्ेर्छर्ेे.............................
लेकका आली टिपिक्क पार्छन्
बेँसीका खोली चिटिक्क पार्छन्
गैरी झर्ने बाटो सिनितत पार्छन
चौकुने आँगनमा फूल फूलाउँछन्
.................................
ए देश सुन
यी रामु हर्के अनि माने
कालु सानी अनि गोरी
त्रि्रा भविष्य हुन्
स्वणिर्म भविष्य
आफ्नो भविष्य आफै कोर्न
कलममा मसी पनि आफै भर्दैछन्
समाज विकासका मूल हुन्
त्यसैले हेर
दायाँ बायाँ, यता उती नियाँल समाज
कतै मैनबत्ति बाली उजिल्याएको समाज
आँधिलेअध्यारियो की
कतै सपना देख्ने आँखामा
बारुदी छिर्काले कालो पर्दा लाग्यो की
कतै बेँसीका खोली उर्लिए कि -
.............................
उर्लिउन्
कर्ुर्लिउन्
मतलब छैन
अघि बढ्छन्
हात हात समाई
कदम कदम लगाई
शिखर चढ्न आफ्नै बाटोतिर
................................