कोमल प्राणहरु

यो कबिता झन्डै सात बर्ष अघी रचिएको हो बाल दिवसका लागि कबिता बाचन गर्ने समय भइसक्दा पनि सिर्सक नजुर्दा रुपेश दाइले सिर्शक जुराइ दिनु भएको हो कोमल प्राणहरु ...
..............................

यत्र तत्र गल्लि भित्र
आवाजहरु मडारिरहेका छन्
सुन्दर प्राणहरुका तोते बोलीहरु गुन्जिरहेका छन्
म ठूलो भएसी डक्टर बन्छु
म ठूलो भएसी इन्जिनियर बन्छु
म ठूलो भएसी पाइलट बन्छु
अनि यस्तै यस्तै बोलीहरु
.............................
तारा बाजी लैलै
चीँ मुसी चीँ
कखराको उच्चारणसँगै
स्वप्नील सुन्दर भविष्यप्रति लालायीत नयनहरु
हात हात समाई
गाउँ गाउँ, बस्ती बस्ती
शहर शहर अनि टोल टोल गर्दै
कदमहरु चाल्छन्
आफ्ना सुन्दर सपना पूरा गर्न
शान्तीको स्वागत गर्छन
अवसरको खोजी गर्छन
अधिकारको प्रयोग गर्छन् र्
कर्तव्यको पालना गर्छन्
अनि स्वप्निल भविष्य कोर्न बस्छन्
...................................
कि त छप् छप्
कित छम् छम्
पदचापहरु एउटै बनाई
कलिला हातका माला गाँसी हातेमालो गर्दै
एउटै गन्तब्यतिर
लामो यात्रामा लाग्छन्
कतै काँडा बिछ्याइएका होलान्
पन्छाउँछन्
कतै कुसंस्कारका अग्ला पर्खाल होलान्
संर्घष्ाले भत्काउँछन्
कतै अँध्याराहरु होलान्
उज्यालो मैनबत्ती बालेर
लामबद्ध भई हिँड्छन्
सिर्जनाका पाइलाहरु चाल्छन
.....................................
्
रामु कुष्ठरोगले पल्टिएछ
हर्के उसलाई चुम्बन गर्छ
माने पोलियोले कोल्टिएछ
कालु उसलाई हात दिन्छ
सानी कुपोषणले गलेकि छ
गोरी उसलाई अँगालो बर्ेर्छर्ेे.............................
लेकका आली टिपिक्क पार्छन्
बेँसीका खोली चिटिक्क पार्छन्
गैरी झर्ने बाटो सिनितत पार्छन
चौकुने आँगनमा फूल फूलाउँछन्
.................................
ए देश सुन
यी रामु हर्के अनि माने
कालु सानी अनि गोरी
त्रि्रा भविष्य हुन्
स्वणिर्म भविष्य
आफ्नो भविष्य आफै कोर्न
कलममा मसी पनि आफै भर्दैछन्
समाज विकासका मूल हुन्
त्यसैले हेर
दायाँ बायाँ, यता उती नियाँल समाज
कतै मैनबत्ति बाली उजिल्याएको समाज
आँधिलेअध्यारियो की
कतै सपना देख्ने आँखामा
बारुदी छिर्काले कालो पर्दा लाग्यो की
कतै बेँसीका खोली उर्लिए कि -
.............................
उर्लिउन्
कर्ुर्लिउन्
मतलब छैन
अघि बढ्छन्
हात हात समाई
कदम कदम लगाई
शिखर चढ्न आफ्नै बाटोतिर
................................