त्यस्तो हुँदो हो त

एक साँझ रत्नपार्कमा दाईसँग हिड्दै गर्दा बाटो छेउ झरेका सिरिसका फूल देखाउदै मैले क्या दामी देखिएको है सिरिसको फूल भनेको थिए दाईले कबिता लेखिस त भने त्यस्पछी बाटो भरी यिनै शब्द फुरे खाटी कबिता भने फुरेन !!!


तिम्रो जस्तो कवि मन कहाँ हो र मेरो

हर क्षण कविता नै फुरीरहने

गीत नै फुरीरहने

गजल नै फुरीरहने

तिमीमा जस्तो शब्दको भण्डार ममा कहाँ

तिम्रो मनमा पो रसाइरहन्छ त

वर्षो कुवामा पानी रसाएझै

रीम रीम रीम रीम शब्दका बुँदहरु

तिम्लाई पो कविता कोर्न शिरिष चाहिँदैन

गुराँस चाहिँदैन

त्रि्रो कविता हिलोमा पनि फूल्छ

झरनामा र्झछ

नदी अनि नालामा पनि बग्छ

के गर्नु आफ्नो मन त ढुंगाको पर्यो

यसलाई त के शिरीष के गुराँस

बरु ढुंगा रसाउला

खडेरीले सुकेको मनमा शब्द रसाउँदैन

यदि त्यसो हुँदो हो त

मलाई कविता लेख्न शिरिष फूल्नु पर्दैन थ्यो

गुराँस फूल्नु पर्दैन थ्यो

सिउँडीनै फूलाउँथे कवितामा

मलाई पलाँसनै काफी हुन्थ्यो ।